U centru Ulcinja je turbe lažnog mesije, Šabetaja Cvija (Shabbetai Tzvi, Sabbatai Sevi). Ovaj Jevrejin, koji je kombinacijom mesijanstva i misticizma snažno zagrijao jevrejske mase čitave Evrope sredinom 17. v. i obećavao im povratak u Svetu zemlju, po naredbi sultana je interniran 1673. godine u Ulcinj. Predat je na čuvanje dizdaru tvrđave, koji je za njega preuredio gornji sprat Kule Balšića. Šabetaj je na zidu urezao dvije velike Davidove zvijezde.
Svom dolasku Aziz Mehmet Efendi, kako su ga zvali u Ulcinju, dao je duhovnu dimenziju. Naziv Ulcinj (na turskom Ylgyn) poprimio je u njegovom tumačenju oblik Alkum, kao aluzija na melek alkum iz Mudrih izreka Solomonovih, 30:31 (… i kralj sa svojom vojskom).
To je značilo da je on tu došao Božjom, a ne sultanovom voljom, i to kao “kralj Ulcinja”!?
Umro je 17. septembra 1676. g., samo dva mjeseca nakon što je napunio 50 godina. Ostalo je sačuvano predanje da je jedan dječak pao sa smokve i na licu mjesta ostao mrtav, iako ga je ranije Šabetaj upozorio da se tamo ne penje. Osjećajući da je on, mesija, možda, kriv za dječakovu smrt Šabetaj je zamolio Boga da dječaka oživi, a da njemu oduzme život, što je Milostivi prihvatio.
Pripadnici donme zajednice (Jevreji koji su prihvatili islam) iz Soluna, su do početka 20. stoljeća hodočastili njegov grob.
O ovom najpoznatijem od samoproglašenih mesija pisali su mnogi eminentni književnici, među kojima i Isak Baševis Singer, koji je 1978. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost.
