Moćno utvrđenje na samoj morskoj obali omogućilo je stanovništvu Ulcinja da odoli avarskim i slovenskim napadima, ali ne i Istočnog rimskog carstva, odnosno Vizantije. Ova imperija je nekoliko vjekova upravljala našim gradom ostavljajući na njemu svoj osobeni pečat.Već od 4. vijeka hrišćanstvo se ubrzano širilo na istočnoj obali Jadrana. Ulcinjska episkopija se po prvi put pominje u buli pape Zaharija iz 743. godine, a kao arhiepiskopija 1089. godine. Glavne građevine u gradu bile su one koje su podizane po odobrenju mjesnih episkopa. One su davale osnovno obilježje urbanom pejsažu.
Najstarija ulcinjska crkvica, u južnom dijelu Starog grada, datira sa početka devetog vijeka (813 – 820).U papskim bulama (iz 1076, 1089, 1102. i 1149.) grad se pominje pod različitim imenima Ulcini, Dulcinium, Licini, Dulcignum. Vizantijski car Konstantin VII Porfirogenit administrativno i strategijski vezuje Ulcinj (Helcynio ) za Drač i naziva ga kastelo.Padom pod Nemanjićima (1183.) dolazi do ekonomskog uspona Ulcinja, koji postaje jedan od najznačajnijih trgovačkih primorskih centara srpske države. Grad je kovao svoj novac, kao i obližnji Šas, te dobio gradski statut (1330.)Od 1360. do 1421. godine njime upravlja moćna porodica Balšić, koja je u Ulcinju imala svoju prijestonicu. Iz tog perioda potiče monumentalna Kula Balšića u Starom gradu, kojoj su Osmanlije podigle treći sprat.Narednih 150 godina Ulcinj je dio Mletačke republike. Iako su se Mlečani prilikom predaje grada obavezali da će poštovati gradsku autonomiju, to se nije desilo.
Ulcinj je tokom čitavog tog perioda bio jedna od predstraži Venecije na Jadranu. Novi gospodari dali su gradu pečat svoje fortifikacione i urbane kulture. Najveća pažnja posvećivana je gradskim bedemima, bastionima i revelinima, kojima su zamjenjivane stare kule. Često se pominju opravke gradskih vrata i palata gospodara grada, knezova i kapetana. Osmanlije su zauzele Ulcinj 1571. godine, neposredno pred Lepantsku bitku, i upravljali njime do 1878/80. g. U tom periodu grad je doživio najveći preobražaj u istoriji. Geostrateški položaj, potrebe Imperije, Kandijski i Morejski rat, potom gusarstvo, pomorstvo, brodogradnja i trgovina, iznijeli su građane Ulcinja na samu površinu istorije.
Srazmjerno svojoj veličini ovaj grad je gotovo dva stoljeća (18. i 19. v.) bio među najvećim pomorskim centrima na Mediteranu, sa preko 300 malih i velikih brodova. Sa svojom moćnom flotom i neustrašivim gusarima, koji su djelovali kao poluregularne snage Imperije, predstavljao je stub Osmanskog carstva na Jadranu. Grad je u ovom periodu postao magnet čak i za samozvane mesije, kao što je to bio jevrejski „posljednji kralj“, Šabetaj Cevi (1626-1676.), koji je ovdje proveo posljednje godine svoga života.
Ulcinj je tokom čitavog tog perioda bio jedna od predstraži Venecije na Jadranu. Novi gospodari dali su gradu pečat svoje fortifikacione i urbane kulture. Najveća pažnja posvećivana je gradskim bedemima, bastionima i revelinima, kojima su zamjenjivane stare kule. Često se pominju opravke gradskih vrata i palata gospodara grada, knezova i kapetana. Osmanlije su zauzele Ulcinj 1571. godine, neposredno pred Lepantsku bitku, i upravljali njime do 1878/80. g. U tom periodu grad je doživio najveći preobražaj u istoriji. Geostrateški položaj, potrebe Imperije, Kandijski i Morejski rat, potom gusarstvo, pomorstvo, brodogradnja i trgovina, iznijeli su građane Ulcinja na samu površinu istorije.
Srazmjerno svojoj veličini ovaj grad je gotovo dva stoljeća (18. i 19. v.) bio među najvećim pomorskim centrima na Mediteranu, sa preko 300 malih i velikih brodova. Sa svojom moćnom flotom i neustrašivim gusarima, koji su djelovali kao poluregularne snage Imperije, predstavljao je stub Osmanskog carstva na Jadranu. Grad je u ovom periodu postao magnet čak i za samozvane mesije, kao što je to bio jevrejski „posljednji kralj“, Šabetaj Cevi (1626-1676.), koji je ovdje proveo posljednje godine svoga života.